© DVN, een project van Huygens ING en OGC (UU). Bronvermelding: Ingrid van der Vlis, Gronert, Liliane Frederika, in: Digitaal Vrouwenlexicon van Nederland. URL: http://bronhist.huygens.knaw.nl/INGWebsite/Onderzoek/Projecten/DVN/lemmata/data/Gronert [03/04/2017]
GRONERT, Liliane Frederika, vooral bekend als Liliane Brekelman-Gronert (geb. Padang Brahrang, Nederlands-Indië 6-4-1929 – gest. Driebergen 16-2-2009), oprichtster van het Liliane Fonds. Dochter van Frederik Dirk Gronert (1897-1945), administrateur, en Hinderika Potjewijd (1897-1985). Liliane Gronert trouwde op 3-4-1971 in Nijmegen met Ignatius Franciscus Maria Brekelmans (1925-2004), uitgetreden priester. Dit huwelijk bleef kinderloos.
Liliane (Lieke) Gronert groeide op Sumatra op als tweede van vier
dochters in het katholieke gezin Gronert-Potjewijd. Toen ze twee jaar oud was, kreeg
Lieke polio. Zij hield er een handicap aan haar benen aan over, waardoor zij
niet zonder stok kon lopen. Lieke vocht tegen het stigma van ‘het meisje met de
handicap’ en weigerde zich neer te leggen bij de beperkingen die haar handicap
haar soms opdrongen. Vermoedelijk bezocht ze de Europese particuliere school in
Tebing Tinggi op Sumatra, waarvan haar vader bestuurslid was. In 1939 ging de
moeder van Lieke met haar dochters voor verlof naar Nederland, maar door het
uitbreken van de Tweede Wereldoorlog konden zij niet terug. De vader van Lieke kwam
in een Japans interneringskamp terecht en stierf daar in juni 1945. Moeder en
dochters bleven in Nederland; moeder werd collectrice van de Staatsloterij.
Waar het gezin ging wonen, is onbekend – wellicht in Brabant.
Lieke Gronert volgde na haar middelbare school een opleiding tot kleuterleidster. In de jaren zestig werkte zij op het Oriëntatiecentrum voor Kerkelijke Roepingen in Tilburg, onder leiding van pater Ignatius Brekelmans. In april 1971 trouwde ze met hem – kort daarvoor (9-2-1971) was bekendgemaakt dat het Oriëntatiecentrum per 1 juni werd opgeheven en dat Brekelmans als pater was uitgetreden en hoofd publiciteit en fondsenwerving werd bij Mensen in Nood. Het echtpaar vestigde zich in de Rupelstraat (nr. 14) in Den Bosch en noemden hun woning de Pilgrim’s Inn. Na enkele jaren verhuisde het echtpaar naar Vlijmen.
Liliane Fonds
In 1976 keerde Brekelmans-Gronert met haar echtgenoot voor het eerst terug naar haar geboortegrond op Sumatra. In een van de kindertehuizen die ze daar bezocht, ontmoette zij het door polio gehandicapt geraakte meisje Agnes. Anders dan voor haarzelf indertijd leken er voor deze jonge vrouw nauwelijks perspectieven te zijn. Ze was door haar ouders in dit tehuis achtergelaten en had daar leren naaien, maar zonder naaimachine zou Agnes nooit genoeg kunnen verdienen om in haar bestaan te voorzien. Eenmaal terug in Nederland zamelde Brekelmans-Gronert geld in voor een naaimachine – eerst via grote ontwikkelingsorganisaties, en toen ze daar geen gehoor kreeg vanuit haar toenmalige woonhuis aan de Heidijk in Vlijmen. Haar hulpactie riep meer hulpvragen op, en in 1980 richtte Brekelmans-Gronert het Liliane Fonds op. In het eerste jaar kon het Fonds 81 kinderen helpen, twintig jaar later ging het om tienduizenden kinderen per jaar.
Het Liliane Fonds sloot direct aan bij de wensen van de initiatiefneemster: rechtstreekse, kleinschalige en persoonsgerichte hulp aan jongeren met een handicap in ontwikkelingslanden. Brekelmans-Gronert was de ideoloog van de organisatie; zij bewaakte het gedachtegoed en zag erop toe dat al het opgehaalde geld direct naar de kinderen ging. De organisatie moest zo goedkoop mogelijk functioneren. Haar echtgenoot sloot zich na verloop van tijd bij de stichting aan en bracht zijn organisatorische kennis in.
Vanaf halverwege de jaren negentig trok het echtpaar Brekelmans-Gronert zich terug uit het actieve werk van het Liliane Fonds; op afstand en voor pr-doeleinden bleven zij betrokken. In 1997 verhuisde het paar naar Heusden. Zeer vereerd was Brekelmans-Gronert met de Wateler Vredesprijs, die de Carnegie Stichting in 2000 aan het Fonds toekende. In 2004 werd ze weduwe. Op 16 februari 2009 overleed Liliane Gronert in Driebergen, waar ze wegens een ernstige ziekte al enkele weken werd verpleegd. Tien dagen na haar dood werd te Zwaagdijk een tulp naar haar genoemd: de Liliane Gronert.
Publicatie
In vriendschap verbonden (Vlijmen 1992).
Literatuur
- T. Smits, Wie het kleine niet eert… vijf jaar stichting Liliane Fonds (Vlijmen 1985).
- Paul Hoebink, Ieder kind telt. Gezichten bij 35 jaar Liliane Fonds (Nijmegen 2015).
Illustratie
Liliane Grontert, door Monique Velzeboer, 2006 (Liliane Fonds).
Auteur: Ingrid van der Vlis
laatst gewijzigd: 03/04/2017